تنگی کانال نخاعی در ستون فقرات کمری

این جراحی با هدف از بین بردن فشار روی نخاع و اعصاب انجام می شود. کانالی که به دلایل مختلف باریک می شود با روش های جراحی گشاد می شود. جراحی تنگی کانال کمر بسته به میزان باریک شدن، سن بیمار، بیماری‌های موجود، شدت تنگی و ناهنجاری‌های ستون فقرات می‌تواند با استفاده از ایمپلنت یا بدون ایمپلنت انجام شود. اگر مشکل دیگری در ناحیه باریک شدن کانال در کمر وجود نداشته باشد، جراحی از ناحیه پشت ستون فقرات انجام می شود. این جراحی میتواند با روش باز، میکروسکوپیک و یا آندوسکوپیک که روش مورد علاقه نویسنده می باشد، انجام شود. در ناحیه ای که کانال به دلیل آرتروز و بزرگی مفاصل فاست، ضخیم شدن لیگامنتوم فلاووم، کلسیفیکاسیون یا دلایل دیگر باریک می شود، عامل تنگی برداشته شده و فشار وارده به نخاع و اعصاب از بین می رود. در طی جراحی باز و یا میکروسکوپیک، عضلات و لیگامانهای اطراف ستون فقرات بریده می شود، لامینکتومی (برداشته شدن لامینای مهره) و بافت همبند اطراف استخوان نیز برداشته می شود. بر خلاف روش های فوق، در جراحی آندوسکوپیک این مقدار آسیب به استخوان و بافت های نرم، خیلی ناچیز است. در صورت وجود مشکل ناپایداری مانند لغزش در مهره های ناحیه کمر به همراه باریک شدن کانال در ناحیه کمر، جراحی هایی با استفاده از ایمپلنت هایی مانند پیچ یا کیج انجام می شود و پس از جراحی تنگی کانال، بسته به بیمار و شرایط بیماری، مهره ها را با پیچ در کنار هم ثابت کرد. این جراحی ها را می توان در ناحیه پشت یا کمر و همچنین از ناحیه شکم انجام داد. جراحی OLIF که در جراحی های لغزش کمر انجام می شود یکی از این جراحی ها می باشد.

مدت زمان جراحی تنگی کمر ممکن است بسته به شدت تنگی و سطح تنگی متفاوت باشد. اگر کانال باریک در کمر در یک سطح باشد و در حین جراحی از ایمپلنت های پیچ مانند استفاده شود، ممکن است مدت جراحی 1.5 تا 2 ساعت طول بکشد. اگر در طول جراحی تنگ کردن کانال کمر نیازی به ایمپلنت نباشد، جراحی تقریباً 1 ساعت طول می کشد. با این حال، اگر تنگ شدن کانال در کمر شامل 3-4 سطح باشد و تعداد ایمپلنت های مورد نیاز برای استفاده 4-5 سطح باشد، جراحی ممکن است 5-6 ساعت طول بکشد.

مانند هر روش جراحی، جراحی تنگی کانال کمر ممکن است خطراتی داشته باشد. بسیار مهم است که عمل توسط تیم مجرب انجام شود تا از خطرات و عوارض ناشی از جراحی جلوگیری شود. در عین حال باید یک بیمارستان کاملا مجهز انتخاب شود. خطرات احتمالی جراحی تنگی کمر را می توان به طور کلی به شرح زیر فهرست کرد:
1. مانند هر جراحی دیگری، در جراحی تنگی کانال کمر نیز خطر عفونت بعد از عمل وجود دارد. خطر عفونت در روش آندوسکوپیک خیلی نادر است.
2. از آنجایی که جراحی تنگی کانال کمر بیشتر در بیماران مسن انجام می شود، ممکن است مشکلاتی در ترمیم زخم ایجاد شود.
3. در بیماران مسن‌، دارای فشار خون، دیابت و بیماری‌های قلبی ممکن است در موقع بیهوشی و بعد از عمل خطراتی پیش آید. برای امنیت مریض قبل از جراحی تمامی موارد فوق بررسی شده و جلوگیری های لازم انجام می گیرد.
4. استخوان یا بافت‌های نرم کلسیفیه برای کاهش فشار ناشی از جراحی تنگی نخاع در کمر برداشته می‌شوند. این استخوان ها ممکن است به غشای نخاع چسبیده باشند. در موارد نادر ممکن است در غشای نخاع پارگی ایجاد شود. این خطر به خصوص در بیمارانی که برای بار دوم یا سوم تحت عمل جراحی تنگی کمر قرار گرفته اند بیشتر است. پارگی غشای نخاع عارضه ای است که در طی جراحی قابل ترمیم است. با این حال، گاهی اوقات مایع مغزی نخاعی ممکن است از این پارگی نشت کند و در دوره نقاهت بعد از عمل مشکلاتی ایجاد کند.
5. پس از جراحی تنگی کانال کمر، ممکن است شکایت هایی مانند بی حسی، بی حسی و گزگز تجربه شود. اگرچه انتظار نمی رود بی حسی از قبل بلافاصله پس از جراحی ناپدید شود، اما این شکایات ممکن است برای مدتی ادامه یابد. انتظار نمی رود این شکایات دائمی باشند.
6. در جراحی هایی که از ایمپلنت های فیوژن مانند کیج استفاده می شود، بسته به کیفیت استخوان بیماران ممکن است مشکلاتی در اتصال پیچ ها ایجاد شود. به خصوص در بیماران مسن تر، به دلیل کیفیت پایین استخوان و پوکی استخوان، پیچ ها در محل خود شل شوند.

توانایی بیماران برای بازگشت به زندگی عادی پس از جراحی تنگی کانال کمر ممکن است برحسب نوع جراحی و از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. سطح فعالیت بیمار در این امر موثر است. بازگشت به زندگی اجتماعی یا کاری پس از جراحی تنگی کمر به طور کلی به شرح زیر است. بعد از جراحی آندوسکوپیک، مریض عصر همان روز بدون کمربند و وسایل کمکی راه می رود، عص همان روز و یا فردای آن روز مخص می شود بعد از دو روز استراحت در منزل به کار و فعالیت های اجتماعی بر می گردد. نیازی به تمرینات خاص و فیزیوتراپی وجود ندارد. در روش جراحی باز و یا میکروسکوپیک، بیمار 1 یا 2 روز پس از جراحی می تواند با بستن کمربند و استفاده از وسایل کمکی، راه رفتن را شروع کند. دو و یا سه روز در بیمارستان می ماند، بیماران 2 تا 3 هفته پس از جراحی تنگی کانال کمر می توانند بیرون بروند. در این فرآیند می توان مسافت پیاده روی را افزایش داد. تمرینات استخر را می توان 1 ماه پس از جراحی تنگی کمر انجام داد، اگرچه بسته به بیمار متفاوت است. بیماران می توانند 1 ماه تا 45 روز پس از جراحی به سر کار بازگردند، مشروط بر اینکه محدودیت های حرکتی خاصی رعایت شود. پس از این نوع جراحی جراحی تنگی کانال کمر، بهبودی کامل تقریباً 6 ماه طول می کشد.

بیماران باید حداقل به مدت 3 ماه به حرکات ممنوعه کمر که شرح داده شده است توجه کنند. به خصوص در بیماران دارای ایمپلنت، تا زمانی که پیوند استخوان اتفاق نیفتد باید به حرکات ممنوعه توجه شود. پس از ترخیص، بیماران باید در صورت ترشح از محل زخم، باز شدن لب های زخم، ایجاد درد شدیدی که قبلا وجود نداشت و یا از دست دادن قدرت در پاها، باید با پزشک انجام دهنده جراحی تماس بگیرند. از حرکاتی مانند خم شدن به جلو، عقب یا چرخش کمر که به ستون فقرات فشار وارد می کند. باید اجتناب کنند.بعد از جراحی آندوسکوپیک، مریض عصر همان روز بدون کمربند و وسایل کمکی راه می رود، عص همان روز و یا فردای آن روز مخص می شود بعد از دو روز استراحت در منزل به کار و فعالیت های اجتماعی بر می گردد. نیازی به تمرینات خاص و فیزیوتراپی وجود ندارد. در روش جراحی باز و یا میکروسکوپیک، بیمار 1 یا 2 روز پس از جراحی می تواند با بستن کمربند و استفاده از وسایل کمکی، راه رفتن را شروع کند. دو و یا سه روز در بیمارستان می ماند، بیماران 2 تا 3 هفته پس از جراحی تنگی کانال کمر می توانند بیرون بروند. در این فرآیند می توان مسافت پیاده روی را افزایش داد. تمرینات استخر را می توان 1 ماه پس از جراحی تنگی کمر انجام داد، اگرچه بسته به بیمار متفاوت است. بیماران می توانند 1 ماه تا 45 روز پس از جراحی به سر کار بازگردند، مشروط بر اینکه محدودیت های حرکتی خاصی رعایت شود. پس از این نوع جراحی جراحی تنگی کانال کمر، بهبودی کامل تقریباً 6 ماه طول می کشد.

تنگی ستون فقرات کمری یک تنگی مکانیکی است. طبق تحقیقات علمی، درمان های گیاهی جایی در پیشگیری یا درمان تنگی کانال کمر ندارند. علاوه بر درمان های جراحی، درمان های غیرجراحی مانند مسکن های پزشکی، فیزیوتراپی و تزریق درمانی نیز وجود دارد.

در درمان تنگی کمر (تنگی کمر)، تمرینات فیزیوتراپی اولین روش درمانی مورد استفاده در موارد غیر پیشرفته است. بعد از جراحی تنگی کمر علاوه بر پیاده روی می توان تمرینات خاصی را برای تقویت عضلات ضعیف شده ساق انجام داد. ماهیچه های ساق پا را می توان با تمریناتی مانند صاف کردن پا در حالت دراز کشیدن یا فشار دادن زانو در رختخواب تقویت کرد.

یکی از روش های درمانی که بیماران ابتدا باید قبل از جراحی آن را امتحان کنند، فیزیوتراپی است. اگر در مراحل اولیه هیچ یافته عصبی پیشرفته ای وجود نداشته باشد، روش های فیزیوتراپی در اولویت هستند. جراحی برای هر بیمار انجام نمی شود. در درمان تنگی کانال نخاعی کمر ابتدا باید روش های غیر جراحی را امتحان کرد.

اغلب بعد از جراحی آندوسکوپیک دردتا حدی کم است که نیاز به تجویز مسکن قوی وجود ندارد. پس از جراحی های باز درد ناشی از جراحی تجربه می شود. با این حال، این دردها موقتی هستند، نه دائمی و برای مدتی ادامه یابد. درد ساق پا، گرفتگی عضلات و احساس گزگز شدن قبل از جراحی برای مدتی ادامه یابد. بهبودی کامل 6 ماه پس از جراحی مشاهده می شود. کاهش آشکار در شکایات وجود دارد. این شکایات ممکن است تا 6 ماه کاهش یابد.

پس از جراحی تنگی کانال نخاعی کمر ، بیمار برای مدت معینی باید از معاینه توسط پزشک صرف نظر کند. اما در صورت بروز برخی شکایات باید بدون اتلاف وقت به پزشک مراجعه کرد. این شکایات را می توان به شرح زیر برشمرد؛ به خصوص پس از جراحی هایی که از ایمپلنت هایی مانند پیچ استفاده می شود، انتظار می رود رفته رفته کاهش یابد، اگر درد شروع به افزایش کند که ممکن است به دلیل عفونت یا شل شدن پیچ ها باشد. در صورت گذر از دوره بدون درد به دوره دردناک باید بدون اتلاف وقت با پزشک مشورت کرد. اگر تغییر جدی در وضعیت بدن بیمار ایجاد شود، باید با پزشک مشورت شود. علاوه بر درد، علائمی مانند قرمزی، ترشح از زخم و تب نیز ممکن است از علائم عفونت باشد.

جراحی تنگی کمر و دیسک کمر در همان جلسه قابل انجام است.

افرادی که به سلامت ستون فقرات خود توجه نمی کنند ممکن است با تنگی کانال کمر مواجه شوند. کسانی که زندگی کم تحرک دارند، در مشاغل سنگین کار می کنند، رانندگان راه دور یا کارگران میز کار در گروه خطر تنگ شدن کانال نخاعی قرار دارند.

1) افرادی که دچار از دست دادن شدید قدرت عضلانی هستند.
2) بیمارانی که مسافت پیاده روی آنها کم شده است.
3) افرادی که درد زیادی دارند و به روش های غیر جراحی پاسخ نمی دهند.
5) بیمارانی که مشکلات ادرار و مدفوع پیدا کرده اند.