7 اصل طلایی برای محافظت از سلامت ستون فقرات
سه علامت اصلی آرتروز مفصل لگن
سندرم پای بی قرار چیست؟ علائم، علل و درمان
سندرم پاهای بیقرار یک اختلال حرکتی است که باعث میل غیر قابل مقاومت برای حرکت دادن پاها می شود. این سندرم به عنوان بیماری ویلیس-اکبوم نیز شناخته می شود. با علائمی مانند خارش، ضربان و کشیدن ظاهر می شود، معمولاً در ساعات عصر و شب ایجاد می شود. این سندرم که افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می دهد، می تواند در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کند و باعث اختلال در خواب شود. عوامل ژنتیکی، کمبود آهن، نارسایی کلیه و بارداری از جمله علل آن هستند.
در این مقاله می خوانید:
سندرم پای بیقرار چیست؟
سندرم پاهای بی قرار یک اختلال حرکتی مزمن و پیشرونده است که با نیاز به حرکت دادن مداوم پاها، با احساسات ناخوشایند مانند درد و ضربان در پاها مشخص می شود. شدیدترین نیاز به حرکت دادن پاها معمولاً شب هنگام استراحت است. این اختلال می تواند الگوهای خواب را مختل کند و به خواب رفتن و بازگشت دوباره به خواب بعد از بیدار شدن سخت شود. در زنان دو برابر بیشتر از مردان است، در افرادی که کمتر از 3 ساعت در ماه ورزش می کنند و سیگاری ها نیز شایع تر است.
انواع سندرم پای بیقرار کدامند؟
سندرم پای بی قرار اساساً به دو دسته تقسیم می شود: اولیه (با علت ناشناخته و یا ایدیوپاتیک) و ثانویه (ثانویه).
سندرم پای بی قرار اولیه (با علت ناشناخته و یا ایدیوپاتیک).
بیشتر موارد سندرم پاهای بیقرار اولیه ارثی است. این بیماری تقریباً در 50 تا 70 درصد از بستگان درجه اول مبتلایان دیده می شود و در زنان بیشتر است. در این شکل ارثی، بیماری در سنین پایین‌تر شروع می‌شود، معمولاً قبل از 45 سالگی تشخیص داده می‌شود و بسیار کندتر از اشکال ثانویه پیشرفت می‌کند.
نوع ایدیوپاتیک، که در آن تست های آزمایشگاهی، عصبی، نوروفیزیولوژیک و نور رادیولوژیک نرمال است، 70 تا 80 درصد از تمام موارد سندرم پای بیقرار را تشکیل می دهد.
سندرم پای بیقرار ثانویه
در سندرم پاهای بیقرار ثانویه، شرایط بالینی مختلفی می تواند باعث این بیماری شود. کمبود آهن، بارداری و نارسایی کلیه در مرحله نهایی از جمله این یافته ها هستند. نقطه مشترک علل ثانویه اختلال متابولیسم آهن است.
بهبود یا درمان این شرایط بالینی می تواند باعث کاهش علائم سندرم پاهای بیقرار و در برخی موارد بهبودی کامل شود. سندرم پاهای بی قرار؛ در برخی از بیماری های روماتولوژیک مانند آرتریت روماتوئید (روماتیسم التهابی) و سندرم شوگرن در مقایسه با جمعیت عادی بیشتر مشاهده می شود. علاوه بر این، درد بازو، پا و مفاصل نیز ممکن است در بیماران مبتلا به سندرم پاهای بیقرار رخ دهد. سندرم پای بی قرار اغلب در بیماران مبتلا به سندرم فیبرومیالژیا مشاهده می شود.
علائم سندرم پای بیقرار چیست؟
علائم سندرم پای بی قرار به گونه ای ظاهر می شود که توصیف آن دشوار است و به صورت درد، سوزن سوزن شدن، سوزش و خارش به ویژه در پاها، پاها و بازوها دیده می شود.
حرکات غیر ارادی پا
دردی که در شب و عصر تشدید می شود
احساس آرامش با حرکت
عدم توجه
مشکل تمرکز
احساس خارش، سوزش و ضربان در پاها
بی حسی و گزگز در پاها
خستگی و بی خوابی
احساس ناراحتی
تکان دادن پاها در عصر و هنگام خواب
چه چیزی باعث سندرم پای آرام می شود؟
سندرم پاهای بی قرار یک بیماری عصبی است که زمانی رخ می دهد که کنترل حرکات ماهیچه ها کاهش می یابد و میل مقاومت ناپذیر برای حرکت دادن پاها زمانی رخ می دهد که دوپامین کافی در مغز ترشح نشود. در سندرم پاهای بیقرار، میل مقاومت ناپذیر به حرکت دادن پاها در سیستم عصبی رخ می دهد و این میل بیشتر در زمان استراحت و خواب رخ می دهد. سندرم پای بیقرار، یک اختلال حرکتی است به همین دلیل با خواب نیز مرتبط است.
سندرم پای بیقرار که می تواند در هر سنی رخ دهد، به دلایل زیر نیز دیده می شود:
عوامل ژنتیکی
سندرم پای بیقرار قابلیت انتقال از والدین را دارد، و اغلب در دوران بارداری به فرد منتقل می شود.
کمبود آهن
یک فرد ممکن است به دلیل سطح پایین آهن در مغز، سندرم پای بی قرار را تجربه کند. حتی اگر سطح خون طبیعی به نظر می رسد، این یکی از علل سندرم در نظر گرفته می شود.
بیماری های مزمن
نارسایی کلیه، دیابت، بیماری های عضلانی، بیماری پارکینسون و بیماری های فیبرومیالژی نیز مستعد بروز سندرم پای بی قرار هستند.
داروها
برخی از داروها، مانند آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد تهوع، می توانند باعث ایجاد سندرم پای بیقرار شوند و علائم را بدتر کنند.
علاوه بر این، کمبود B12، منیزیم، اسید فولیک، اوره و کراتینین ممکن است به عنوان یک علامت باعث ایجاد سندرم پای بیقرار شود.
سندرم پای بیقرار چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص سندرم پای بیقرار با مشاهده یافته های بالینی و سابقه پزشکی انجام می شود. در سندرم پاهای بیقرار اولیه، معاینات فیزیکی، سیستم حرکتی و عصبی طبیعی است. علاوه بر این، هیچ آزمایش عینی برای تأیید تشخیص وجود ندارد.
جدای از اینها، ممکن است برخی از آزمایشات آزمایشگاهی برای روشن کردن سندرم پاهای بیقرار ثانویه و شرایط همزمان توصیه شود. این تست ها؛ شامل فریتین، BUN، کراتینین، قند خون ناشتا، منیزیم، TSH، ویتامین B12، فولات، تست تحمل گلوکز.
درمان سندرم پای بیقرار چگونه انجام می شود؟
قبل از شروع درمان پاهای بی قرار، علل ثانویه و بیماری های همراه باید مورد بررسی و بررسی قرار گیرند. درمان معطوف به علت ثانویه قابل شناسایی ممکن است باعث تسکین کامل علائم شود یا ممکن است دوز دارو کاهش یابد. درمان این بیماری به دو دسته دارویی و غیر دارویی تقسیم می شود:
درمان دارویی سندرم پای بیقرار
برخی از داروها به تسکین علائم پای بیقرار کمک می کنند. پزشک متخصص ممکن است داروهایی را برای تسکین علائم توصیه یا تجویز کند:
- مکمل های آهن که با ویتامین C مصرف می شود.
- داروهای ضد تشنج.
- پیش سازهای دوپامین یا داروهایی که به دوپامین تبدیل می شوند.
- آگونیست های دوپامین.
- اگر علائم سندرم پای بیقرار شدید باشد، تزریق آهن ممکن است کمک کند.
درمان غیر دارویی سندرم پای بیقرار
مهم است که به طور منظم ورزش کنید، مانند دوچرخه سواری یا پیاده روی. علاوه بر این، چند ساعت قبل از خواب از ورزش های سنگین یا شدید پرهیز کنید.
خواب کافی
خواب کافی از تشدید علائم سندرم پای بی قرار جلوگیری می کند. علاوه بر این، اجتناب از کافئین قبل از خواب نیز باعث کیفیت خواب می شود.
استفاده از کمپرس گرم یا سرد
برای تسکین ناراحتی ناشی از سندرم پای بیقرار، خوب است که پاها را در آب گرم نگه دارید، از پد گرم کننده یا کمپرس سرد استفاده کنید. این روش ها به تسکین علائم کمک می کنند.
کاهش استرس
با کاهش استرس خواب بهتر می شود و ضربان قلب کاهش می یابد و درد ناشی از سندرم پای بیقرار کمتر می شود. همچنین مشاوره روانشناسی برای این امر میتواند کمک کننده باشد.
سوالات متداول در مورد سندرم پای بی قرار
نوشته:
متخصص ارتوپدی،
فلوشیپ جراحی ستون فقرات و جراحی های کم تهاجمی آندوسکوپیک ستون فقرات،
دوره تکمیلی جراحی زانو، لگن و آرتروپلاستی (تعویض مفاصل) و آرتروسکوپی
